Aanvankelijk stond die revanchewedstrijd gepland voor zondag 20 februari maar dagen voor die wedstrijd was al duidelijk dat het verschrikkelijk slecht weer zou worden. De schade van Eunice was amper opgeruimd of Franklin diende zich die zondag al aan. Dan heb je stormtroepen nodig en die hadden we niet. Wij hadden een handvol geblesseerden en een paar coronagevallen. In overleg met Berkhout werd de wedstrijd uitgesteld en dat was maar goed ook. Het was hondenweer in optima forma. Het vlaggenschip van Berkhout moest die middag op het kunstgras van Kwiek’78 en dat was echt geen voetballen. De bal bleef bij spelhervattingen geen moment liggen. Dave Smal, de grensrechter van Berkhout, hield de bal vast omdat anders Loys Karel van Kwiek’78 de hoekschop niet kon nemen. Uit die hoekschop scoorde Kwiek’78 vlak voor tijd een doelpunt waardoor de ploeg uit Avenhorn de wedstrijd won.

Grensrechter Smal is ook scheidsrechter en had de eer om de enige Koggelandse derby in het 45+voetbal te fluiten. En alsof het zo had moeten zijn stond er een stevige wind. Geen Eunice of Franklin maar toch een windkracht om rekening mee te houden. En dat deed ik in de eerste helft onvoldoende. Met tegenwind kopte ik de bal te zacht terug naar doelman Maurits. Michel, de spits van Berkhout met wie ik nog in het vierde van RKEDO heb gevoetbald, profiteerde hier optimaal van. Michel kan er niet zo veel van, dacht ik ook nog maar snel is hij wel. Een dubbele onderschatting die ons een snelle achterstand opleverde.

Het was nu zaak om juist de wind in ons voordeel te laten werken. En dat begreep Mark maar al te goed. Bij een hoekschop, die door grensrechter, voorzitter, pionnenfietser en veldkeurder Rene Bot niet vast gehouden hoefde te worden, wachtte Mark even op het juiste moment. Dat doen schansspringers ook altijd, de wind moet precies gunstig zijn. Geleerd van al die keren nieuwjaarsspringen kijken in Garmisch-Partenkirchen, krulde hij op het juiste moment, met zijn fijne linker, de bal in één keer in het doel. En vastberaden als we waren om erop en erover te gaan maakten we nogmaals optimaal gebruik van de wind. Een afgeslagen corner werd opnieuw voor het doel gebracht door BasF. De bal bleef even hangen voor het doel waardoor Heemskerk de bal tegen de touwen kon koppen. Met een voorsprong rusten na een achterstand, dat is natuurlijk heerlijk.

Voor mij betekende het rustsignaal van Smal ook meteen het einde van de wedstrijd. Het aanvangstijdstip van 12.30 uur is voor mij te laat. Daarom hadden we een extra Van der Lee aangetrokken. Hans is zijn naam maar binnen de familie staat hij bekend als de George Clooney van Broekhorn. Waar broer Loek kaal is, broer Sjaak nog altijd gitzwart haar heeft is dit oudste exemplaar nog grijzer dan Ravanelli. Maar rennen dat hij kan. Niet voor niets was hij ooit Nederlands kampioen beddenrace. Nee, Hans is niet zomaar iemand en dat wisten ze bij Berkhout natuurlijk niet.

En zo kon het gebeuren dat Hans vlak na rust vanaf rechts de bal voor slingerde en daarmee de Berkhouter doelman zo verraste dat de bal zomaar in het doel verdween. Bij het verlaten van De Wenken kreeg ik op het bruggetje het doelpunt nog net mee. Aangekomen in Den Helder waar ik door de krant naar toe was gestuurd, zag ik dat we met 1-5 hadden gewonnen. Een eigen doelpunt, of was het toch Patrick, maakte aan alle twijfel een einde en in de slotseconde bepaalde Erik de eindstand op 1-5. En dat was natuurlijk een heel belangrijke treffer. De ‘aggregate’ van dit seizoen tegen Berkhout is 7-6 in ons voordeel. De schande van 26 september is volledig weggepoest.