In de nacht van vrijdag op zaterdag werd de eerste officiële nachtvorst gemeten in De Bilt. En dat na een week waarin het vooral had geregend. De kermisexploitanten die neergestreken waren in De Goorn troffen het dan ook niet. Mensen houden niet van kou en nattigheid. En zo is het ook met muizen. Die hebben ook weer massaal gebouwen opgezocht om te overwinteren. Muizen knagen onder andere aan isolatiemateriaal en kabels en daarom is het raadzaam ze vroegtijdig te bestrijden als de knaagdieren je huis hebben uitgezocht. En zo is het ook met voetbal. Je moet de tegenstander zo vroegtijdig mogelijk bestrijden. Maar wat als je nog geen punt hebt gehaald, en al drie wedstrijden geen doelpunt hebt kunnen maken? Daar krijg je bepaald geen zelfvertrouwen van. En dat knaagt aan ons en het gaat steeds meer knagen.

Na een trieste weerweek volgde een prachtige zondag en daarop stond de uitwedstrijd tegen Woudia gepland en dat zou zo maar een lichtpunt in onze eerste seizoenshelft kunnen worden. Woudia had immers maar één punt gehaald in de eerste vier wedstrijden en stond voorlaatste. Bij een overwinning zouden we dan ook over de Westwouders heen gaan en zelfs stijgen van de dertiende naar de elfde plaats. En waarom zouden we niet kunnen winnen. De wedstrijdselectie was namelijk opeens breed. Toen Frans zaterdag appte dat hij toch voldoende was hersteld van zijn blessure hadden we opeens vijftien man tot onze beschikking, inclusief Sjaak. Wat een luxe. Maar Sjaak, de praatjesmaker van het Kanteel was de vorige keer na een blessure ook te vroeg begonnen dus stelde hij zelf voor om te gaan vlaggen. Maar na het rustsignaal van de voorzitter van Woudia, was Sjaak niet te houden. Hij spoedde zich naar de kleedkamer en nog voor wij daar waren gearriveerd had hij alleen nog maar zijn voetbalkleren aan. Heel begrijpelijk natuurlijk want Sjaak leidt aan een ernstige vorm van zelfoverschatting. Zo vond hij het nodig om met de vlag in zijn hand doelman Tom te coachen. Hij riep dat Tom uit zijn doel moest komen. Een cruciale coachmoment want daardoor moesten wij een tegentreffer incasseren en gingen we met een 1-0 achterstand de rust in.

En dat wilde Sjaak in de tweede helft graag goedmaken. We spraken af om het systeem van 4-4-2 te veranderen in 3-4-3. Op die manier probeerden we de tegenstander op hun helft vast te zetten en zo tot kansen te komen. Een bestrijding van de tegenstander die we misschien eerder hadden kunnen toepassen want we kregen warempel kansen op de gelijkmaker. Maar Woudia brak zo nu en dan ook gevaarlijk door. Met slechts drie verdedigers is snelheid achterin vereist maar Sjaak, die rechtsback stond, kon nog niet sprinten. Feitelijk was hij helemaal nog niet hersteld. De nutteloosheid van zijn invalbeurt zag hij na een kwartier gelukkig ook in zodat hij uit vrije wil het veld verliet. De wissels volgde elkaar daarna in hoog tempo op waardoor we opeens nog maar met twee verdedigers voetbalden. Wist iedereen nog wel wat zijn positie was? Ik denk het niet maar de Woudianen waren door ons kip-zonder-kop-systeem zo van slag dat ze aan de handrem moesten trekken en de Woudia-voorzitter vlak voor tijd moest besluiten om ons een strafschop toe te kennen. Een buitenkansje op de gelijkmaker. Die hatelijke nul zou eindelijk worden weggepoetst op de ranglijst.

Eddie voelde zich de aangewezen man op het kunstje te klaren. Eddie had namelijk zin in een heldenrol. Zijn dochter en huisdier stonden dan ook langs de lijn. En dat was net even te veel druk voor onze spits. Hij schoot de bal wel in de hoek maar onvoldoende hard om de keeper van Woudia te verrassen waardoor we al vier wedstrijden niet hebben gescoord en nog altijd puntloos zijn. En dat knaagt aan ons en gaat steeds meer knagen.