Voor mij zat voetballen er gisteren helaas nog niet in. Strompelen is dan wel lopen geworden en het herstel gaat boven verwachting goed maar tegen een bal trappen lukt echt nog niet. Ik heb geen pijn maar wel een raar gevoel in mijn knie. Vooral als ik te veel heb gelopen. Er heeft geen professional naar mijn knie gekeken want dat is denk ik niet nodig.

Mijn plek centraal achterin wordt normaliter overgenomen door BASF of Long John. BASF vloog echter zondagochtend naar Kenia en Long John raakte afgelopen vrijdag geblesseerd met zaalvoetbal. Wat nu?

Als iemand die positie goed moet kunnen invullen is het Polleke, dacht ik. Met zijn inzicht, techniek en leiderschapskwaliteiten is het een klusje dat hij met twee vingers in zijn neus moet kunnen klaren. Het enige waardoor het mis zou kunnen gaan is zijn snelheid maar ik ben ook niet de rapste dus ik voorzag niet al te veel problemen. Gelukkig zag Polleke het ook wel zitten en groeide hij uit tot man van de wedstrijd.

WSV’30 heeft dit seizoen nog niet verloren, drie punten meenemen uit Wormer leek vooraf dan ook onmogelijk. Voor een punt hadden we vooraf absoluut getekend. Zeker in de wetenschap dat we nogal wat spelers miste. Gelukkig waren Spijker, Ruud en Marco bereid hun vrije zondagse uurtjes voor ons op te offeren. Spijker vervulde zijn rol als wissel weer geweldig en koud (ja letterlijk) in het veld greep hij al snel naar zijn hamstring. Ruud en Marco maakten de zeventig minuten vol en deden het geweldig. Vlak na rust opende Marco zelfs de score door de bal uit een onmogelijke hoek tussen de palen te mikken. Een stunt was in de maak. Maurits die ons voor rust een paar keer prima op de been had gehouden hield ook in de tweede helft lang stand. Alleen door een kopbal uit een corner wist WSV’30 hem te passeren. Geholpen door Mark die continu iedereen op de goede plek wist te houden met zijn coaching trokken we het gelijke spel over de streep, waarvoor hulde. Dan verdien je wel een vette hap.