En wat waren we goed, de eerste helft. Kans na kans werd door ons gecreëerd maar vooral aan Hans, die vorige week nog goed was voor drie treffers, waren de kansen deze keer niet besteed. Het was uiteindelijk Frans die ons overwicht vanaf de tweede lijn in een doelpunt uitdrukte. Nog voor rust maakte ik de 2-0 uit de kluts na een hoekschop. GSV mocht blij zijn dat het halverwege slechts 2-0 was want er was ons ook nog een strafschop onthouden.

Dit was de slechtste tegenstander die we ooit hebben gehad, was de conclusie in de kleedkamer. Als je goed overweg kunt met een degen, floret of sabel wil dat blijkbaar nog niet zeggen dat je als groot schermer ook balgevoel hebt. Niemand die dan ook nog twijfelde aan onze derde zege op rij. We dachten ons wel wat cruciale wisselingen in het elftal te kunnen permitteren. GSV had in de rust echter de wapens geslepen en kwam beter voor de dag. Desondanks kwamen wij vanaf de elfmeterstip na een minuut of tien in de tweede helft op 3-0. Zo’n buitenkansje kun je wel aan Patrick overlaten.

Er was helemaal niemand die op dat moment nog dacht dat GSV nog een kansje zou maken. Maar hoe het gebeurde snapt nog steeds niemand maar bij ons was het opeens comedy capers. Alles ging opeens mis. Echt Murphy in het kwadraat zodat binnen een kwartier de 3-3 op het scorebord stond. Hoe kon dat in hemelsnaam gebeuren? Zouden we dan echt onnodig punten gaan verspelen tegen GSV? Dat ging er in ieder geval steeds meer op lijken totdat Loek vlak voor tijd de perfecte voorzet op Patrick afleverde. Patrick kopte de bal vervolgens op doel maar doelman De Reus van GSV bracht redding. Long John, voor het slotoffensief in de spits gezet, was er echter als de kippen bij om de bal in het doel te tikken. 4-3, wat een opluchting. Dat John buitenspel stond was iedereen inclusief de vlagger van GSV ontgaan maar de beelden van Mariska bewijzen het. Waar het vorig jaar telkens vlak voor tijd tegen zat, zat het nu eindelijk eens mee.