In kansen verprutsen zijn we bij RKEDO 45+ best goed maar gisteren was daar nauwelijks sprake van. En Erik wees ons daarbij de weg. Erik is een aardige kerel en iemand waarop je altijd kunt rekenen. Bij uitwedstrijden stuurt hij steevast een Mercedes voor bij het vertrekpunt en gezellig is zijn tweede naam. Bovendien haalt hij sponsors binnen voor onze club en als je geluk hebt, vraagt hij je mee voor een plekje in een skybox bij AZ. Kortom, Erik is de ideale teamgenoot.

Van zijn voetbalkwaliteiten moet Erik het echter niet hebben. Ik gebruik hem dan ook altijd als sluitpost. Niet als keeper maar als laatste van de elf. Als er tien posities op het veld zijn ingevuld, vult Erik de overgebleven positie met volle passie in. Van back tot spits, hij kan alles, een beetje. Vlak voor de aftrap tegen LSVV vroeg Roel aan het mij: ‘waar staat Erik? ‘Mijn antwoord luidde: ‘in de spits, waar moet ik hem anders kwijt?’

Met Patrick op wintersport en Frans op de bank stond Erik dus weer eens voorin vastbesloten om te laten zien dat wij helemaal geen spitsenprobleem hebben. Wij hielden het op toeval toen Erik de score opende door een hoekschop van BasF binnen te koppen. Maar toen hij even later de perfecte voorzet afleverde op Hans zijn hoofd en we met 0-2 voor stonden gingen we al denken dat Erik ons al die jaren voor de gek heeft gehouden en gewoon heel goed kan voetballen. Uit dankbaarheid voor die perfecte voorzet leverde Hans nog voor de rust een eveneens perfecte voorzet af op het hoofd van Erik wat de 0-3 betekende. Wat een weelde. 0-3 voor met de rust en dat door drie kopdoelpunten. En daar hoort dan tegenwoordig een disclaimer bij: Don’t try this at home. Wie veel kopt in het voetbal heeft een grotere kans op dementie en dan vergeet je zomaar te scoren en ga je voor je het weet met je team doelpuntloos rusten. Wil je dat dan?

Besloten werd dan ook om het meer over de grond te gaan zoeken in de tweede helft. En ook dat werkte prima maar eerst sloeg de paniek toe omdat LSVV was teruggekomen tot 1-3. Ze gaven meer druk naar voren en wij liepen steeds verder terug. Loek deed daarom een meesterzet. 'Wat nou terug, ik ga als rechtsback gewoon naar voren'. En op aangeven van broer Hans rondde hij vakbekwaam af waardoor de rust in de ploeg weer was wedergekeerd waarna Frans op aangeven van Bas via een hakje achter zijn standbeen de eindstand fraai op 1-5 bepaalde.