Een kuitblessure maakte het voor Maurits onmogelijk om ons doel in de uitwedstrijd bij SSV te verdedigen. En de positie van keeper is de enige die moeilijk te vervangen is. Niemand uit ons team voelt zich naast Maurits immers geroepen om de handschoenen aan te trekken. De zoektocht naar een vervanger leek te stranden totdat ik zaterdagavond in een volle RKEDO-kantine opeens Johan zag zitten. En Johan zag het helemaal zitten. ‘Ik heb er echt zin in’, zei hij, terwijl hij in zijn handen wreef. Johan ken ik vooral als spits maar omdat hij wel eens meer heeft gekeept was ik er meteen van overtuigd dat hij onze man moest worden. Johan is dan wel al zestig, het keepen zit bij hem als zoon van RKEDO-legende Joop Berkhout (roepnaam Jo) in de genen.

Jo Berkhout was in de periode 1945-1960 de sterkeeper van RKEDO 1. In die periode schopte hij het tot diverse kampioenschappen met de uiteindelijke promotie naar de derde klasse tot gevolg. Zijn keeperskunsten vielen echt op want Jo werd ook gekozen als doelman van het Noord-Hollands elftal. Omdat zoon Johan vooral bekend is onder zijn bijnaam Joop, vernoemd naar zijn vader, verschenen wij vol vertrouwen aan de aftrap in Stompetoren. En dat vertrouwen was niet onterecht. Joop dook in de eerste helft een bal katachtig uit de hoek, vastbesloten om de nul te houden. En dat was ook gelukt als de scheidsrechter halverwege de tweede helft geen onterechte strafschop aan SSV had gegeven.

De aanleiding van de strafschop was nogal kolderiek. Een voorzet vanaf de linkerkant ging aan iedereen voorbij. Veel te hard en te hoog getrapt. Sjaak maakte zich tijdens de voorzet wat breed in ons strafschopgebied en daar maakte Paul Nicolai, voormalig topspits van SSV, handig gebruik van. Als een stervende zwaan ging hij tegen de vlakte. En dat in combinatie met van wat gebrul deed de arbiter besluiten om een strafschop toe te kennen. Nicolai ging zelf achter de bal staan en benutte het buitenkansje feilloos. Joop had geen schijn van kans. Het cadeautje dat de scheidsrechter aan SSV gaf, was ongetwijfeld een gevolg van ons commentaar op de leiding. Maar als er dingen gebeuren die niet kunnen, is het moeilijk zwijgen.

Het stond van tevoren al vast dat Poetin de presidentsverkiezing ging winnen en zo geschiedde het ook. De komende zes jaar is hij weer de machtigste man van Rusland. En dat voelt bij heel veel mensen als onrechtvaardig. Bij voetbal is de scheidsrechter de machtigste man op het veld. En ook op het voetbalveld komt het gevoel van onrecht vaak naar boven. En dat gebeurde gisteren weer eens.

Als aanvoerder had ik de scheidsrechter van tevoren ingelicht dat we twee keer drie wissels tegelijk zouden doorvoeren. Een keer in de eerste helft en een keer in de tweede helft. Ik gaf daarbij aan dat ook de grensrechter zou worden vervangen. De wissels in de tweede helft voerden we door na een hoekschop. De bal was via ons over de achterlijn gegaan wat een doeltrap voor SSV tot gevolg had. En dat is een prima moment om te wisselen. Ook ik ging naar de kant maar vanwege de hoekschop bevond ik mij in het strafschopgebied van SSV. Ik gaf eerst mijn aanvoerdersband af aan Bas die de hoekschop had genomen en rende vervolgens naar de dugout op onze helft om daar een trainingsjas aan te trekken en de vlag te gaan hanteren. Ik was nog niet eens uit het veld toen de doeltrap al was genomen. Ik had mijn trainingsjas nog niet aan toen de bal voor mijn neus over de zijlijn ging. Ik zwaaide nog zonder vlag dat de bal uit was maar de scheids trok zich daar niets van aan omdat ik geen vlag vast had. De vlag was in het bezit van Wouter, onze vaste supporter, omdat ik eerst mijn jas nog moest aantrekken. Gelukkig liep de aanval van SSV op niets uit maar ik maakte de scheidsrechter wel duidelijk dat dit natuurlijk niet kan. Hoezo wachtte hij niet tot ik als nieuwe grensrechter in positie was? Hij kwam met stoom uit zijn oren naar me toe om te vertellen dat ik mijn mond moest houden. Als ik hem van tevoren nou niet had verteld dat we ook de grensrechter gingen wisselen had hij misschien nog een punt gehad maar nu zat hij in mijn ogen zo fout als wat. Omdat hij boos was op mij, gaf hij ook een strafschop. Daar ben ik van overtuigd.

Gelukkig hadden we in de eerste helft al een 0-2 voorsprong bereikt. En dat was vooral te danken aan Fren Vlaar. De openingstreffer schoot hij vanaf de tweede lijn tegen de touwen. En bij de 0-2 bediende hij Hans met een schitterende steekpass nadat hij eerst handig was weggedraaid bij zijn tegenstander. Hans gleed de bal bekwaam in het doel, zoals Van Basten deed tegen West-Duitsland in 1988 in het Volksparkstadion. Vakwerk! En Joop hield verder zijn doel schoon waardoor we voor de derde keer op rij hebben gewonnen. Gerechtigheid. Vader Jo zou trots zijn geweest.