applaus voor de paus, lekkere knoflooksaus

de grootste krent, die wordt weer vent, in de sjoarmatent

broodje sjoarma, broodje sjoarma ♫

Het hebben van een gemeenschappelijke vijand is de sterkste prikkel voor het gemeenschapsgevoel. Dat heb ik niet verzonnen maar emeritus hoogleraar neurobiologie Dick Swaab. En als Dick het zegt dan is het waar. En als de resultaten goed zijn wordt het gemeenschapsgevoel steeds groter.

In de gemeenschap die De Goorn heet, trad afgelopen zaterdag in het plaatselijke café niemand minder dan de legendarische Huub Hangop op. Het was op een besloten feestje van de tweeling van Bakker. Samen waren ze honderd jaar geworden. Met Raymond de helft van die tweeling, werd ik in 2002 kampioen met RKEDO 2. Destijds was ons gemeenschapsgevoel ofwel de eendracht, saamhorigheid en broederschap groot. Sinds Raymond niet meer voetbalt is dat weer afgenomen tot normale proporties en dat is prima. Maar wat als hij nog wel had gevoetbald en wekelijks bikkelde bij RKEDO 45+? Waren wij dan allemaal getuige geweest van het legendarische optreden? Ik denk het wel. Nu mocht alleen BasP opdraven. En dat is maar goed ook.

BasP meldde zich al te laat op het sportpark en dan weet je wel hoe laat het is. Binnen de lijnen verzoop hij dan ook aan de rechterkant. Of zoals Huub Hangop het zou verwoorden. Zijn reddingsvest was lek. Bas zelf zei na afloop dan ook: ‘Jezus wat was ik slecht’.

Gelukkig is ons gemeenschapsgevoel groot en kwamen we wederom goed voor de dag. Twee weken geleden wonnen we bij LSVV met 1-5 en gisteren kwam LSVV bij ons op bezoek. Dit seizoen zijn wij op het eigen sportpark nog ongeslagen en daardoor doen we nog altijd mee om het kampioenschap. Het enige wat ons stoort is dat we al negentien weken, sinds de 10-0 afstraffing in De Rijp, geen positief doelsaldo meer hebben gehad maar sinds die 1-5 hadden we een doelsaldo van 23-23.

De kleinste zege zou ons al een positief saldo bezorgen. Op het moment dat Patrick de 1-0 tegen de touwen kopte, was ons doelsaldo al virtueel positief en toen de in de vorm van zijn leven verkerende Erik nog voor de rust de bal ontfutselde van zijn tegenstander, alleen richting vijandig doel trok en feilloos afrondde, kon het al bijna niet meer misgaan, dachten we.

In de tweede helft maakte LSVV echter de aansluitingstreffer door een hoekschop er, geholpen door de wind, in één keer in de draaien. En dan sluipt er toch altijd weer wat paniek in de ploeg. De ontlading was dan ook groot toen ik met een kopbal de voorsprong weer vergrootte na een corner van BasF. Dit doelpunt was cruciaal zoals een slag winnen in een oorlog. Dick Swaab heeft daar allerlei theorietjes over waar ik u niet mee zal lastigvallen. Feit is dat door het doelpunt het verzet van LSVV definitief was gebroken. BASF bepaalde daarna de eindstand op 4-1 en daarmee ons doelsaldo op +3, Hoera.

De vraag die overblijft is: hoe krijgen we BASP weer op de rails? Daarvoor moeten we vertrouwen op een wijsheid die mijn opa volgens mijn moeder geregeld bezigde: ’s nachts een vent, ’s ochtends ook een vent’. En waar word je weer vent? Precies, in de shoarmatent. Doe Bas maar een broodje.